Ahmet Rasim KALAYCI

Memleket neresi? Nerelisin hemşehrim?  Bununla hangi memleketten ya da şehirden olup olmadığını öğreniriz. Aynı şehirden isek başlarız muhabbete. Hatta akraba bile çıktığımız olur.  O zaman muhabbet o şehrin yemeklerine, giyimine, camilerine, mekanlarına yani o şehri şehir yapan özelliklerine kayar. Farkında olmadan memleket hasreti içimize dolar, şöyle bir geçmişe dalarız.

Anlattığımız bu olay daha çok göç alan şehirlerimizde olur. Örneğin, Ankara’ya Yozgat’tan, Sivas’tan, Çankırı’dan, Çorum’dan, Kırşehir’den yani çevre şehirlerden gelenlerin,  yaşadıkları bu durum olağan bir olay haline gelmiştir. Kendilerinin ya da anne babalarının daha önce yaşadıkları şehre dönük anılar,  sürekli dile getirilir. Öyle ki bu hasret, özleyiş o kadar artar ki sonunda bir dernek halini bile alır. Öyle ki o şehrin hatta ilçesinin derneğini bile görürüz.

Bir Ankaralı olarak hep bunları yaşadım. Ben hep buradaydım, ömrüm hep burada geçti ve geçecek inşallah. Yukarıdaki anlattığım hasreti hiç duymadım ama duyanları hep dinledim. Öyle ki yılardır burada yaşayanların hala kendi memleketlerine dönük hasretleri beni hep düşündürmüştür. Demek hala buralı hissetmiyor kendini diyorum. Onlar kendi derneklerinde biraraya geldiler, geceler düzenlediler, kültürlerini fuarlarda tanıttılar. Ama bunu hep Ankara’da yaptılar.

Oysa benim hiç böyle bir memleket hasretim olmadı. Çünkü, burada doğdum, yaşıyorum inşallah burada öleceğim. Ama şu burukluğu hep içimde hissettim. Maalesef Ankaralı bu konuda oldukça kendini bahtsız ve kadersiz hissediyor. Sanki başkent Ankara, bu ağırlığını pek hissettiremiyor. Kendisini hep buralı hisseden Ankaralı, diğer hemşehrilerin gösterdiği biraradalığı, dayanışmayı pek gösteremiyor. Çünkü, ben burada yaşıyorum ve buna ihtiyaç hissetmiyorum. Ancak, diğerlerinin işte, hastanede vb. birçok yerdeki tutkunluğunu gördükçe içim burkuluyor. Sonuçta, bu durum bize özgü bir hal.  Burayı nasıl ayağa kaldırırım derdi biraz da bu şehirli olanların derdi diyorum. 

Çünkü, çevremde hep Ankara’nın başkent olmasına karşın, kendine yakışır bir ağırlıkta ve önemde kendine yer bulamadığı söyleniyor.  Ankara’ya hizmet etme anlamında yeni bir Ankaralılık ruhuna ve hareketine ihtiyaç bulunduğu dile getiriliyor.

Tam bu arayış içindeyken BADER tam buna karşılık geldi. Çünkü, BADER kendini “Başkente yaraşır bir ruh, Ankaralı olma yolunda yeni bir hareket” olarak görüyor. Bir başka deyişle, Ankara ve Ankaralılık bilincine sahip hemşehriler ile bürokratları biraraya getirmeyi hedefliyor. Bu hedef etrafında birleşmiş hemşehrilerin bilgi, tecrübe ve düşüncelerinden faydalanmak istiyor. Eğitim, kültür, bürokrasi alanlarında başkente yakışır faaliyetlerde bulunmayı kendine misyon ve vizyon seçiyor. Sonuçta, BADER, bu bir araya gelmenin ortaya çıkaracağı sinerji, etkinlik ve sosyal gücü Ankara ve Ankara’lıların faydasına sunmak istiyor.

Bilindiği gibi, Başkent Ankara’da sayısız sivil toplum kuruluşu, hemşehri derneği var. Maalesef Ankara’yı ve Ankaralıları temsil eden, Ankara’lılık bilincine sahip kuruluşların sayısı çok az. Onun için BADER bu alanda yeni bir anlayış ve bilinçle hareket ediyor; “Derneğin kapısını Ankara’nın manevi mimarı Hacı Bayram Veli hazretlerinin mirası ile çelişmeyen, Ankara’da doğmuş, kendini Ankaralı hisseden, milli ve manevi değerlere saygılı tüm bürokrat ve bürokrat adaylarına sonuna kadar açık tutmak, Ankara’mıza ve ilçelerimize değer katacak projeleri de hayata geçirmek, görevleri itibariyle sadece Ankara ile sınırlı olmayan, Türkiye’nin yönetimine ortak olan bürokratlardan alacağımız enerji, fikir ve öneriler ile amaç ve hedefleri hep birlikte hayata geçirmek”.

Bu çerçevede BADER çok önemli bir boşluğu dolduruyor.