Vedat GÜNEŞ / Yazar

Biz hep gülümsemeyi seçerken, büyüklerin neden daha az güldüklerini hiç fark etmedik yıllarca…

Ve inandık büyüyünce her şeyin daha iyi olacağına…
Neden olmasın ki?
Bizden daha çok şey bilmiyorlar mıydı büyüklerimiz?
Her dem, hep dem bize akıl vermiyorlar mıydı?
Görmüş, geçirmiş, tecrübe edinmişlerdi… Ahlâk, inanç, yaşam…

Ah keşke biz de büyüyebilseydik!..
Evet evet, bizim için zorluk yoktu.
Zorluk büyüyememekti.

Büyüdüğümüzde her şeyin yolunda gideceğini hayal ederdik yatağımıza girdiğimizde…
Gökkuşağının tüm renklerinden güneş yapmayı bilirdik.

Kırmızı ağaç, yeşil güneş, sarı bir elma, kırmızı bir armut süslerdi resimlerimizi… Büyüklerimizin düşündüğünden daha büyüktü hayallerimiz.

Sokaklar eğitimimizin bir parçasıydı âdeta, kavga edip, hemen barışabildiğimiz… Elimizdekileri paylaşabildiğimiz…

Hayallerimizi birleştirebildiğimiz…
Gerçeği hiç olmayan konuşmalarımız…
Korkunun olmadığı oyunlarımız…
Akşam olduğunda umutla beklediğimiz, yarınlarımız…
Ne kadar mutluyduk biliyorsunuz değil mi?

Düşünün lütfen…
Dünkü hayallerimiz hangi tepelerin doruklarında dalgalanıyordu?
Ama düşünemediğimiz bir şey vardı: Bu büyükler neden hep kavga ediyorlardı?
Neden gülmeyi ayıp sayıyorlardı?
Neden hep “Ağır ol, molla sansınlar” diyorlardı?
Ve neden bize “yalan söylemeyin” derken kendileri yalan söylüyorlardı?
Bize okumayı öğütlerken, neden kendileri hiç okumuyordu?
Neden evlerimizin duvarlarını süsleyen Kur’an’ımız, tek kitabımız, cilti bozulmadan asılı duruyordu?
Onun nasıl okunacağı konusunda tavsiyelerde bulunulurken, neden bizden ne istediği, O’nun ne dediği anlatılmıyordu?
Yoksa onlar da mı bilmiyordu?

Sorular, sorular, sorular…
Sonra ne mi oldu?
İsteğimize kavuştuk…
Yani, çocukluktan kurtulup BÜYÜDÜK…

Küçüklüğümüz “c” idiyse, büyüyünce “C” olamadık.
Değiştik…
Çünkü BÜYÜDÜK!..
“d” idiysek “D” olduk…
Şiştik ve yönümüz değişti…
Düşüncemiz, yaşayışımız değişti…
Gülmelerimiz eksildi…

BÜYÜDÜK…

(Devam Edecek)