Vedat GÜNEŞ / Yazar

Herhangi bir konuda eleştiri okları kendimize yöneldi mi hemen savunmaya geçeriz.

“Ben doğrusunu yaptım, en doğrusu bu idi.”

“Ancak” diye başlar, doğru olmadığını bildiğimiz hâlde karşımızdakini ve kendimizi ikna etmeye çalışırız.

Acaba bu güne kadar kendimize şu soruları sorduk mu?

“Yaptıklarımın ne kadarı doğru? Söylediklerimle yaptıklarım aynı şeyler mi?” Veya “Yaptığım doğrularda ciddiyetimi ne kadar takınıyor, kendimi doğrulara ne kadar odaklayabiliyorum?” Belki de en çok sorgulanması gerekenler bunlar.

“Ölüm hayatta büyük bir kayıp değildir. Asıl büyük kayıp yaşarken içimizde ölen şeylerdir” diyor, Norman Cousins. Gereksiz konulara gösterdiğimiz ihtimamı, yapmamız gerekenlere göstermediğimiz içindir ki hâlimiz içler acısı.

Kalabalığı izleyip korku duymak yerine, sevgiden hareket ederek kendi usulünde yaşamak varken, zannettiklerimizi ve alışkanlıklarımızı bırakarak doğrulara gerekli özeni göstermemiz gerekmez mi?

Bu durumda iyi yaşanmış bir hayatın gerçek ödülü yolun sonunda elimize geçen değil, oraya vardığımızda ne olduğumuzdur.

Şimdi gözden geçirilmesi gereken şey, doğrunun ne kadar doğru olduğudur. Veya her doğrunun doğru olduğuna inanmak yerine, gerçekten doğru olup olmadığına bakarak hareket etmektir. Aksi hâlde nehirde akışa kendini teslim eden dal gibi istenilmeyen yere, sağa sola çarparak meçhule doğru sürüklenir gideriz.

Unutmayın ki her şeye olumsuz bakarsak, olumsuzluk burnumuzun dibinden hiç ayrılmaz. Sahip olduklarımızın değerini bilerek, doğrularımızı bir kez olsun güncellemeye ne dersiniz?!..

“Soğutulmaz ateştik
Eritilmez buz olduk!" 

(N. Fazıl Kısakürek / Ahşap Konak)